Kostkowe zabobony

Żebym ja miał takie szczęście... (Wikipedia)

„There’s a guy in my group named Kevin. Kevin is cursed by the dice gods. They hate him. They torment him. They kill his characters and make him appear foolish with wild glee.”

Czemu ja mam takiego pecha do kostek, do chuja żesz wafla? Już pomijam sytuacje, w których poziom trudności w L5K jest tak wysoki, że przeczy to wewnętrznej logice gry (i nie chodzi tu o rzuty przeciwstawne, to się jeszcze daje zrozumieć…), ale mieć 15 kości na trafienie w Requiem i ani jednego sukcesu? Taking the piss, or what? Oczywiście wszyscy mi radzą, żebym zmienił kości, ale skąd ja kurwa wytrzasnę pięć dych na takie, na których nie wypadają idiotyzmy? A jak nie pięć dych to co, mam się bawić w Adama Savage’a i testować mit o wyważaniu kostek za pomocą mikrofalówki? Toż to jakieś absurdalne zabobony, magiczne myślenie, czasem nawet wsparte pseudonauką. Dobra, niby rzeczywiście mikrofalówki podgrzewają „od środka”, ale bez przesady. Pewnie się okaże, że to nie działa i będę musiał do Snopesa pisać, żeby ludzie przestali robić takie głupoty. Na szczęście nie tylko ja mam pecha do pojebanych kości – najwidoczniej w procesie odlewania plastiku czasem trafi się jakaś anomalia, która powoduje, że K20’tka zawsze pokazuje wysokie wyniki, a K10’tka absurdalnie niskie. Czyli co? Wziąć łopatę i w pizdu zakopać wszystkie piętnaście?

Poza tym, Kotkowaty prowadząc Requiem za bardzo myśli jak gracz. Przykładem, Beliar’s Brood, zwani przeze mnie pieszczotliwie „zdziczałymi lumpami” – co na nich trafimy, to zachowują się jak jebane Terminatory. Dostanie taki „sugestię balistyczną”, to natychmiast pali krew i skleja się z powrotem do kupy, więc trzeba się z takim nachetać jak głupi. Ale to pół biedy, takie rzeczy umie robić każdy wampir. Gorzej, że oni notorycznie mają jakieś chore umiejętności pokroju Gunslinger czy Combat Marksmanship – takich rzeczy nauczyć się nie jest prosto, a Beliary rekrutują się głównie z szatanistów podwórkowych i drobnych zadymiarzy. Obecność nieusprawiedliwiona, że tak powiem. Że moja postać, pochodząca z tej samej grupy (złodziejka samochodowa, przypominam), znalazła kogoś, kto ją takich sztuczek nauczył, to też cud boży – szczególnie że podobno przydatny Double Tap w moim przypadku służy tylko do tego, żebym się mógł szybciej popisać umiejętnością Tactical Reload, czyli szybkiego zmieniania magazynków. A najgorsze, że tacy kolesie ani nie spierdalają jak widzą, że gówno trafiło w wentylator, ani nie dają się wywabić w żaden sposób – harleyowcowi ktoś kradnie motor? Nie, kurwa, nie wylezie z magazynu, w którym się na nas czai. Wrzuciliśmy im do środka koktajl Mołotowa? Nie, kurwa, będą tam siedzieć, mimo że dokoła disco inferno i powinni ze strachu po ścianach zapierdalać. Dopiero wczoraj mogliśmy zobaczyć, jak takie Beliary zachowują się w normalnych warunkach – tak upierdliwie strugałem dwójkę z nich za pomocą pistoletu, że w końcu postanowili zeżreć się nawzajem. Oczywiście po tym, jak Tony Taksiarz skasował dwóch za pomocą miny podłożonej pod kanapę (sic!) i razem z Panią Kotku dał się zatłuc ostatniej trójce. A żeby było jeszcze śmieszniej, statystyki bojowe każdy z tych trzech miał jak cała nasza drużyna do kupy wzięta. Taking the piss, or what?

Skoro zdziczałych lumpów mamy za sobą, kolejna grupa z którą ostatnio mamy do czynienia, czyli zbiegłe ghule. Zbiegły ghul statystykami dorównuje naszym Igorom. A nasze Igory, guess what, mają więcej kropek w Dyscyplinach niż nasze postaci. Co gorsza, każdy pierdolony zbiegły ghul najwyraźniej pełnił rolę ochroniarza albo kilera do wynajęcia, bo wszyscy, co do jednego, mieli więcej umiejętności bojowych niż cała nasza drużyna razem wzięta. Żeby było jeszcze śmieszniej, usiłowałem jednego zatrzymać strzelając mu w nogę – trafiłem, zraniłem, a ten wydał punkt krwi żeby się wyleczyć i radośnie biegł dalej. Dick move. A wczoraj, na ten przykład, mieliśmy zrobić im wjazd na chatę. Oglądaliście film „Miami Vice”, ten z Colinem Farrellem-Curusiem? Jest tam taka scenka, w której bohaterowie robią wjazd do domku kempingowego, żeby uratować dziewczynę Tubbsa, a kończy się w ten sposób, że Główny Zły obserwuje wszystko przez webcam i gdy bohaterowie już wychodzą, to zdalnie odpala ładunek wybuchowy, który zmiata całą chałupę i samą zainteresowaną. U nas było podobnie – ładunki wybuchowe ukryte tak, że na znalezienie każdego potrzeba było pięciu sukcesów (co kurwa?!) i robiące drużynowemu specjaliście od włamań (czyli mnie) „z tyłka dupę śred… eee…” ((C) Pani Kotku). I to JUŻ PO obniżeniu siły rażenia. Jakby tego było mało, tylko mnie może się trafić przerzucenie jednego zera trzy razy w rzucie na to, ile obrażeń od ognia dostaję. A zbiegłe ghule, wraz z zakołkowanym Szeryfem Los Angeles (SIC!) w bagażniku, znajdowały się wtedy w zupełnie innym miejscu. Biorąc pod uwagę, że moja postać ze strachu zanurkowała w trawnik i przy okazji nie nadaje się do niczego, Pani Kotku też zanurkowała w trawnik, a Ryjek gra przygłupem (oby tylko grał…), to raczej ich nie dogonimy.

Ja naprawdę muszę założyć jakąś Grupę Samopomocy Graczom Skrzywdzonym Przez Sadystycznych Mistrzów Gry. Bo Kotkowaty nie wymyślałby tego wszystkiego, gdyby jego MG nie był sadystą.